Opactwo Sióstr Benedyktynek w Krzeszowie

Wspólnota

Życie benedyktyńskie to Szkoła Służby Pańskiej, a służba Bogu  to “przedmiot”, którego mniszki uczą się w tej szkole przez cale życie poprzez modlitwę, pracę i czytanie duchowne. W przeciwieństwie do wielu zakonów, które mają cele szczegółowe  św. Benedykt żadnego takiego celu nie określił. Istota naszego życia realizuje się poprzez przyjmowanie z miłością życia codziennego, na które składają się: modlitwa chórowa, czytanie Pisma Św., medytacja, praca. Wszystko po to, aby Bóg uwielbiony był we wszystkim coraz pełniej.

 

Aby więc oddać Mu chwałę, uczymy się przede wszystkim – jak mówi Reguła – niczego nie stawiać nad Chrystusa. Oznacza to, że wzgląd na Niego powinien decydować o całym naszym codziennym postępowaniu. Jeżeli to On jest naszym umiłowanym Panem, dla którego zostawiliśmy wszystko, powinnyśmy iść za Jego przykładem.

 

REGUŁA ŚW. BENEDYKTA

Reguła wskazuje nam w tym celu drogę pokory, ubóstwa i posłuszeństwa. Wymaga ona od nas najczęściej nieimponujących umartwień, ale wkładania coraz większej miłości w nasze codzienne, zwykłe i przeważnie te same prace. Droga pokory, ubóstwa i posłuszeństwa jest równocześnie metodą stałej przemiany obyczajów. Chcąc iść za Chrystusem, musimy też stawać przed Bogiem w prawdzie naszych wad i błędów, ale też i darów, które każda z nas otrzymała od Boga i wciąż na nowo podejmować wysiłek nawracania się i rozwoju. To jest podstawą naszej wewnętrznej pracy.

 

MODLITWA CHÓROWA

Chwalimy Boga ucząc się żyć dla Niego i okazywać Mu miłość codziennym życiem, przede wszystkim przez modlitwę wspólnotową, a zwłaszcza przez Ofiarę Mszy św. Modlitwa wspólnotowa, zwana chórową bądź Chwałą Bożą, ma miejsce kilka razy w ciągu dnia. Jej podstawą jest śpiew lub recytacja psalmów i czytanie Pisma Świętego. Jest to istota naszego powołania: liturgia uświęcania czasu i wszystkiego, co on przynosi, dzięki której wchodzimy w przestrzeń Bożej Obecności – tu i teraz.

 

ŻYCIE WSPÓLNE

Praca wypełnia znaczną część dnia: trzeba bowiem zarobić na życie i utrzymać dom w porządku, obsłużyć starsze
i chore siostry, przychodzić – w miarę możliwości i potrzeb – innym z pomocą. Rodzaj pracy zależy od potrzeb klasztoru, a także od umiejętności i wiedzy fachowej sióstr. Spełniana nieraz w duchu wyrzeczenia, jest częścią ascezy, która – według naszej Reguły – polega nie na dostosowaniu rozmaitości umartwień zewnętrznych, ale raczej na czystości serca, modlitwie, pracy i ofiarnym podejmowaniu trudu codziennego życia.
Nasze życie wspólnotowe jest więc wielbieniem Boga, służbą człowiekowi i sobie we wzajemnej miłości, wymaga to oddania siebie Bogu bez reszty – w każdej chwili dnia i cierpliwego przyjmowania siebie nawzajem wraz ze wszystkimi wadami i słabościami.