Oblaci

Oblacja jest religijnym aktem publicznym, przez który chrześcijanin oddaje się Bogu i włącza się w sposób rzeczywisty do konkretnej rodziny benedyktyńskiej, jakkolwiek w inny sposób niż w wypadku osób składających śluby. Jego zobowiązania chrzcielne – powtórzone zdecydowanie przy bierzmowaniu i corocznie powtarzane w Wigilię Paschalną – nabierają teraz charakteru dodatkowego: konsekracji Bogu według ducha Reguły św. Benedykta.

Oblatem może być chrześcijanin świecki zarówno stanu wolnego, jak i żyjący w małżeństwie, a także kapłan diecezjalny. Pozostając w swoim środowisku, znajduje on – przez złączenie ze wspólnotą monastyczną – ukierunkowanie swojego życia charakterystyczne dla chrześcijan żyjących duchem Reguły św. Benedykta. Czuje się pobudzony do nieustannych wysiłków, by prawdziwie odpowiedzieć na wezwanie Boże do pełni ewangelicznej świętości: do bardziej konsekwentnego „szukania Boga” niż to czynił uprzednio.

Świeccy Oblaci Benedyktyńscy

Oblacja benedyktyńska sięga swymi początkami czasów samego św. Benedykta. W jego „Regule Mnichów” – jak również w „Drugiej Księdze Dialogów” św. Grzegorza Wielkiego czytamy o dzieciach, które chrześcijańscy rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem oblatio – „oddanie, ofiarowanie, poświęcenie”. W miarę jednak upływu wieków oblacja zaczyna oznaczać akt, mocą którego mężczyźni i kobiety oddają swoje usługi i siebie samych klasztorowi, poddając się też całkowicie jego kierownictwu duchowemu.
W ten sposób powstał specyficzny typ duchowości ludzi żyjących w świecie, a nie w klasztorze, ale również opierających swój styl życia chrześcijańskiego na Regule św. Benedykta – pełnej mądrości i wewnętrznej harmonii, oraz na tym wszystkim, co wynika z bezpośrednich kontaktów z konkretną rodziną zakonną, do której – przez złożenie oblackich przyrzeczeń – zostali jakby wszczepieni.
(Statuty)