Mnich i życie monastyczne

Mnich, z gr. monachos, pochodzącego od monos – jeden, jedyny, ujednolicony, co można także rozumieć jako ‚scalony wewnętrznie’ – jest obecny w każdej niemal religii świata i w każdej epoce dziejów.

To człowiek, który pozostawia utarte drogi życia społecznego i zewnętrznie odchodzi od świata, aby poprzez kontemplację – łac. contemplatio oznacza czynność związaną z dokładnym oglądaniem i poznawaniem, szuka we wnętrzu własnego serca najgłębszej więzi z Absolutem. Mnich staje się solus cum Solo – sam z Jedynym.

Monastycyzm (z łac. monasticus, od gr. monastērion – cela pustelnika, klasztor) jest wspólnotową formą owego poszukiwania, które mnisi podejmują w ramach klauzury klasztornej (łac. clausum – zamykać, otoczyć, oddzielić) .
Św. Benedykt, wybierając drogę życia mniszego, włączył się w chrześcijański nurt monastyczny, którego korzenie wyrastają z nauki Jezusa z Nazaretu i Apostołów, a początki sięgają do pierwszych chrześcijańskich ascetów i Ojców Pustyni.

Szeroko o monastycyźmie napisali nasi Bracia Tynieccy – tutaj