Trwają warsztaty pisania ikon

Po raz kolejny kilkoro miłośników malarstwa ikonicznego spotkało się w naszym Opactwie na warsztatach. Nie są to rzecz jasna zwyczajne warsztaty malarskie. Tradycja pisania ikon wiąże ich tworzenie z odosobnieniem, ciszą, postem i modlitwą. Samo tworzenie zaś ma swoje ścisłe reguły. Bo ikona to nie tylko obraz, to jest przede wszystkim sacrum. Ujawnia się ta świętość w tworzeniu, ale także w osobistym przeżywaniu twórcy.
Poniżej podajemy kilka uwag rzuconych na gorąco przez inicjatorkę i inspiratorkę tego 10-dniowego spotkania panią Honoratę Wojczyńską:

– Uczestnicy kursu poznają na początku budowę materialną podobrazia (deska i grunt), by przygotować się w ten sposób do powolnego wejścia w duchową rzeczywistość ikony. Jest to najpierw wyszlifowanie lewkasu (gruntu), które symbolizuje wewnętrzną prace nad sobą – duchowe szlifowanie.

– Potem kreślą linie, są one proste i ubogie. Prostota ta i ubóstwo mają swój wielki sens, bo nie one przyciągają uwagę, lecz to co stopniowo będzie się ujawniać – to co Boskie (sacrum), Byt z niebytu. Płynność linii, przenikanie i harmonia mają przygotować uczestników do otwarcia się poprzez kolor, na rzeczywistość nadprzyrodzoną, na stanięcie twarzą w twarz z tym co Święte.

– Ale zanim uczestnicy otworzą się przez pełnię koloru na sacrum, wpierw zobaczą to, co trudne, niejasne, ciemne, rozmyte, mało konkretne, pozbawione ładu i blasku.

– Na tym właśnie trudnym, niejasnym, ciemnym tle nakładają kolejne warstwy światła w kolorze, dzięki czemu wyłania się stopniowo Obraz. I w tym wyłaniającym się obrazie poznawać będą Tego, którego szukali sercem.