Św. Benedykt i jego czasy
Pośród zamętu i chaosu rozpadającego się dotychczasowego porządku społecznego św. Benedykt rozpoczął samotną drogę poszukiwania sensu życia jako mnich. Poszukiwania Absolutu. Poszukiwania Boga.
Epokę, w której żył św. Benedykt dzieli od naszych czasów piętnaście wieków. Mimo to, świat, w którym się urodził, miał wiele wspólnego z tym, w którym my żyjemy. Był to świat pogrążający się coraz bardziej w chaosie, brakowało w nim trwałego punktu odniesienia. Nie cieszył się bezpieczeństwem i stabilnością, rozdarty i niepewny, nękany był wojnami, głodem i chorobami.
Już w połowie III wieku zaczyna się tzw. okres wędrówek ludów wywołanych najazdami plemion germańskich. W IV wieku następuje rozpad cesarstwa rzymskiego na wschodnie i zachodnie. W roku 410 Rzym zostaje zdobyty przez plemiona germańskie. Już samo to spowodowałoby destabilizację, nieuchronną tam, gdzie wali się prastary porządek świata, a nowy jeszcze się nie ustalił. Wybuchały nowe wojny, napływały nowe plemiona.
Właśnie pośród zamętu i chaosu rozpadającego się dotychczasowego porządku społecznego św. Benedykt rozpoczął samotną drogę poszukiwania sensu życia jako mnich.
Przyjmuje się dzisiaj, że św. Benedykt urodził się około 480 r. w Nursji (dziś Norcia) w prowincji Umbria, a zmarł na Monte Cassino w roku 547. Z Dialogów dowiadujemy się, że „pochodził ze szlachetnego rodu”. Udał się do Rzymu, by studiować nauki wyzwolone, ale porzucił studia i opuścił Rzym. Zamieszkał w samotności, w jaskini w Subiaco, jedynie mnich z sąsiedztwa przynosił mu pożywienie. Jego styl życia pociągał wielu i po kilku latach miał tylu uczniów, że w okolicy założył dwanaście klasztorów.
Po kilku latach, prawdopodobnie w roku 528 lub 529, opuścił dolinę i zabierając ze sobą niewielu mnichów, udał się na Monte Cassino. Tutaj zbudował nowy klasztor i pozostał w nim do końca życia. Tutaj też napisał swoją Regułę. Stąd szeroko rozeszła się opinia o jego świętości. W pobliżu osiedliła się również, ze swoją wspólnotą mniszek, jego siostra – św. Scholastyka.
Źródłem wiedzy na temat św. Benedykta jest też jego Reguła. Dzieło, które napisał w oparciu o zasady i doświadczenia własnego życia, stało się żywym pomnikiem jego duchowości. Reguła odsłania bogactwo osobowości wielkiego mnicha i patriarchy. Zawarte w niej przepisy i ostrzeżenia, wypróbowane codziennym doświadczeniem samego Prawodawcy, zachowują roztropną równowagę, która przez piętnaście wieków zapewniała jego Regule trwałą zdolność kształtowania pokoleń mnichów i świętych.